Wprowadzona w latach 1970. XX wieku przez Ralpha A De Fronzo, Jordana Tobina i Reubina Andresa w celu ilościowego określenia wydzielania i oporności na insulinę. badania klamry glukozowej są obecnie uważane za „złoty standard” w badaniu skutków farmakodynamicznych i farmakokinetycznych różnych postaci insuliny.

Istnieje wiele odmian klamer glukozowych, takich jak klamry hiperinsulinemiczno-euglikemiczne, hipoglikemiczne i hiperglikemiczne.

Hiperglikemiczne klamry glukozowe służą do ilościowego określania wrażliwości komórek beta na glukozę poprzez utrzymywanie stałego stanu hiperglikemii poprzez wlew glukozy o różnym stężeniu.

Klamry hipoglikemiczne stosowano do badania jatrogennej hipoglikemii i wpływu środków hipoglikemicznych na wytwarzanie glukozy w wątrobie, natomiast klamry hiperinsulinemiczno-euglikemiczne stosuje się ze względu na ich zdolność do wykrywania subtelnych różnic w preparatach insuliny.

W przypadku pomp hiperinsulinemiczno-euglikemicznych stężenie insuliny w osoczu podnosi się do wcześniej określonego poziomu poprzez przygotowanie i ciągły wlew insuliny. Ponadto stężenie glukozy w osoczu jest utrzymywane poprzez wlew egzogennej glukozy w celu wywołania stanu stacjonarnego hiperglikemii.

Pomaga to w pomiarze wrażliwości całego organizmu na insulinę, przy czym stężenie podanej egzogennej glukozy musi być równe ilości glukozy wykorzystanej przez organizm w odpowiedzi na wywołany stan hiperglikemii.

Podobnie pompy hiperglikemiczne działają poprzez utrzymywanie stałego stężenia glukozy w osoczu z pożądanym plateau hiperglikemicznym i są pomocne w ocenie indywidualnej zdolności wydzielania insuliny.

W badaniach metodą klamry hipoglikemicznej ustalone wcześniej stężenie glukozy we krwi utrzymuje się przez określony czas poprzez oddzielny wlew dożylny insuliny i glukozy.

Następnie w fazie plateau glukozy pobiera się próbki krwi do dalszych badań biochemicznych przeciwregulacyjnych odpowiedzi hormonalnych.

Może to pomóc w określeniu progu glikemii, który można powiązać z wystąpieniem objawów hipoglikemii.

Zalety zacisków glukozowych

 Powtarzalne wyniki dzięki dokładnemu pomiarowi działania insuliny
 Pompy hiperinsulinemiczno-euglikemiczne są bezpieczne do stosowania u pacjentów w podeszłym wieku, a także w specjalnych populacjach, takich jak osoby z zaburzeniami nerek lub wątroby.
 Klamra hipoglikemiczna jest najlepszą metodą zrozumienia i badania reakcji przeciwstawnych na stany hipoglikemiczne.
 Doskonała aparatura do oceny preparatów insuliny lub analogów insuliny
 Badania zaciskowe nie kolidują z wynikami innych technik badawczych i mogą być stosowane w połączeniu z nimi. Na przykład określenie funkcji wątroby.

Aby potwierdzić wyniki badań klamer glukozowych, konieczne jest zapewnienie dobrej jakości klamer glukozowych wraz z ulepszonymi algorytmami komputerowymi w celu uzyskania optymalnych szybkości wlewu glukozy i wiarygodnych danych dotyczących poziomu glukozy we krwi.

Ostatecznie takie standaryzowane wyniki będą korzystne w badaniach naukowych dotyczących cukrzycy i jej leczenia.